Οι σχέσεις του by the way (Μέρος ΙΙ)

"Είσαι η καλύτερή μου φίλη. Το ξέρεις;" Ήταν η ερώτηση που έκανε Αυτός κάθε φορά που έβγαιναν έξω στη χώρα του νησιού και περνούσαν πιο υπέροχα από την προηγούμενη. Καλοκαίρι ήταν... είχε ζέστη, υγρασία ο ήλιος έλιωνε τα μέταλλα. Πώς παλεύουν λοιπόν την καλοκαιρινή λάβρα; Και οι δύο ήταν φίλοι της θάλασσας, απλά την αγαπούσαν. Το μπάνιο ήταν ένας τρόπος να έρθουν κοντά χωρίς να νιώθουν αμήχανα. Το έκαναν συχνά αν όχι κάθε μέρα. Πήγαιναν σε μια απόμερη παραλία του νησιού. Μόνο για τους ντόπιους, χωρίς ξένους, χωρίς τουρίστες, να μολύνουν το μοναδικό τους παράδεισο. Είναι και ένα φορητό ψυγείο μαζί τους, με κάμποσο πάγο μέσα. Δύο καφεδάκια, το δικό της με γάλα το δικό του σκέτο. Έτσι τα ξεχώριζαν κιόλας. Και φυσικά καρπούζι, άλλωστε το καλοκαίρι

το επιβάλλει. Ένα απόγευμα λοιπόν ήταν στην παραλία από το πρωί. Είχε φτάσει ήδη το απόγευμα όταν αποφάσισαν ότι ήταν ώρα να φύγουν για να ετοιμαστούν για τη βραδινή τους βόλτα. Ανοίγει Αυτός το ψυγείο και το βλέπει. "Δεν το φάγαμε το καρπούζι σήμερα!! Αν δεν ο φάμε δεν πάμε πουθενά" είπε αυτός. Κοιτάει αυτή μέσα στον μισολιωμένο πάγο και βλέπει το καλοκαιρινό κόσμημα της φύσης και κρυμμένο από κάτω ένα μπουκάλι λευκό κρασί. Αναρωτήθηκε πότε το έβαλε μέσα Αυτός και εκείνη δεν το είδε πότε. "Πότε το έβαλες το κρασάκι μέσα; Δεν σε πήρα χαμπάρι. Και γιατί το έφερες μαζί; Δεν θα βγούμε το βράδυ να τα πιούμε;" Τι να της έλεγε; Πώς να της απαντούσε ότι οι ώρες που περνούσαν πάνω στην δροσερή απογευματινή άμμο δεν πληρώνονταν, δεν ανταλλάζονταν με όλα τα λεφτά του κόσμου. Οπότε δεν της είπε τίποτα. Πήγε στο αυτοκίνητο και έφερε δύο ποτήρια. Αυτή του χαμογέλασε. Είχε ήδη αρχίσει να νυχτώνει, και εκείνη η νύχτα δεν είχε φεγγάρι, μόνο αστέρια, μόνο αεράκι και δροσιά, μόνο οι δυό τους, μόνο το κύμα και το κρασί. Και το καρπούζι. Το ένα ποτήρι έφερε το άλλο και στην τελευταία μπουκιά της φέτας που δάγκωσε Αυτή, έσταξε στο πλάι των χειλιών της και γυάλισε στο λιγοστό φως. Αμέσως την είδε Αυτός και την απομάκρυνε με το χέρι του, το πιο απαλό χάδι, το πιο πρωτόγνωρο άγγιγμα. Κοιτάχτηκαν όπως ποτέ πριν. Έλαμψαν τα μάτια τους στο φως της πιο όμορφης νύχτας και τότε έπαψαν να είναι πια μόνο φίλοι. Εκεί άλλαξαν κεφάλαιο, γύρισαν σελίδες, πολλές σελίδες! Κάποια στιγμή ρόδισε ο ουρανός, πέρασαν τόσο γρήγορα οι ώρες. Μουδιασμένοι σηκώθηκαν και μάζεψαν την προηγούμενη ζωή τους από την άμμο, μπήκαν στο αυτοκίνητο και πήγαν ο καθένας στο σπίτι του. Κουβέντα δεν αντάλλαξαν στο αμάξι, τι να έλεγαν αλώστε. Την άφησε στην πόρτα της και όταν έκλεισε την πόρτα πίσω της κατέβασε το κεφάλι στο ύψος του παραθύρου, και του χαμογέλασε. Ένα απλό χαμόγελο γέμισε όλη τη σιωπή της διαδρομής.

Πέρασαν έτσι δύο ατελείωτες μέρες, μέχρι που δεν άντεξε άλλο. Της τηλεφώνησε, του είχε λείψει υπερβολικά. Μίλησαν και αποφάσισαν να βγουν να βγούνε εκείνο το απόγευμα. Έπρεπε να το συζητήσουν, να ξεκαθαρίσουν το τοπίο της ζωής τους, ήταν πολλά τα χρόνια των συναισθημάτων που είχαν επενδύσει στη φιλία τους, και η ψυχή του ανθρώπου δεν είναι χρηματιστήριο. Σήμερα να ανεβαίνει και αύριο να γίνεται το κραχ, δεν τα αντέχει αυτά ο άνθρωπος. Και μίλησαν λοιπόν, αλλά και τι βγήκε από τα λόγια. Πάλι βρέθηκαν στην πόρτα του σπιτιού του. Αυτή τη φορά ήταν αλήθεια είχαν ο ένας τον άλλο όπως πριν αλλά by the way κάλυπταν και όλους τους τομείς της ζωής τους, και ήταν και οι δύο πολύ χαρούμενοι μ' αυτό. Στο τέλος και πάλι μαζί θα ήταν...

Δεν της ξαναείπε ποτέ ότι ήταν η καλύτερή του φίλη. Άλλες λέξεις έβγαιναν από την καρδία του, και έφταναν σαν μουσική στα αυτιά της. Εκείνη απ΄ τη μεριά της τα είχε όλα και δεν ήθελε να τελειώσει όλο αυτό που ζούσαν εκείνο το καλοκαίρι. Όμως ο χρόνος περνούσε και το καλοκαίρι τελείωσε μαζί με τις διακοπές. Γύρισαν πίσω στην καθημερινή, βαρετή μονότονη πραγματικότητα. Ήταν ακόμα φίλοι και πολλά άλλα εκτός από φίλοι. Το φθινόπωρο ήταν περίεργο και κράτησε πολύ. Χριστούγεννα ήταν και ακόμα να πιάσουν τα πολλά κρύα. Τότε του είπε τη μεγάλη της ιδέα.

- Θέλεις να μείνουμε μαζί;

- Για πάντα. της απαντάει.

-Δεν εννοώ αυτό... Να μείνουμε στο ίδιο σπίτι.

Και τότε έλαμψε όλος ο κόσμος μπροστά του. Δέχτηκε αμέσως και πριν το καταλάβουν ξυπνούσαν μαζί κάθε μέρα. Ζούσαν τις πιο όμορφες καλημέρες της ζωής τους.

Αυτή ήταν ή ζωή τους πια. Πήραν το ρίσκο να δοκιμάσουν κάτι και το πέτυχαν, ίσως έφταιξε εκείνο το κρασί, εκείνο το πανέμορφο βράδυ. Όμως τους βγήκε σε καλό τελικά. Έζησαν πολλά χρόνια μαζί ευτυχισμένοι γιατί πήραν τη σωστή απόφαση την κατάλληλη στιγμή, γνωρίζοντας ότι αν δεν έβγαινε σε καλό δεν θα ήταν ποτέ ξανά φίλοι. Αλήθεια κρίνεται όλη μας η ζωή από μία απόφαση; Και αν ναι πως ξέρουμε ποια θα είναι αυτή και πότε θα πρέπει να την πάρουμε. Και σχεδιάζονται οι αποφάσεις, προμελετώνται, και είναι όλη η ζωή μας ένα σχέδιο που ανάλογα με τις στρατηγικές μας ικανότητες πάει καλά ή όχι. Κανένας μας δεν το ξέρει αυτό και πάμε αποφασίζοντας κάθε δευτερόλεπτο που περνάει. Γιατί αν ήταν αλλιώς ποιος θα ήθελε να ζει...;

  

Οι σχέσεις του by the way (Μέρος Ι)

By the way (Part I)

Ήταν απόγευμα και χτύπησε το τηλέφωνο. Αυτός αποφασίζει να μην το σηκώσει. Όλη την ημέρα είχε νεύρα. Αυτή του έλειπε τώρα... Δεν πέρασαν είκοσι λεπτά και ξαναχτυπάει το κινητό αυτή τη φορά. Στο δωμάτιο επικρατούσε τόση ησυχία που αντιλάλησε το χτύπημα σαν να βρίσκονταν στο πιο βαθύ φαράγγι. Ίσως και να ήταν κάπου εκεί... Σίγουρα Αυτή ήταν. Τον έψαχνε από προχτές και ήξερε τι ζητούσε. Αλλά Αυτός χαμένος στην καθημερινότητα δεν είχε χρόνο για τη φίλη του. Την πραγματική του φίλη, που τόσα και άλλα τόσα έχουν μοιραστεί.

Ήταν πριν πέντε χρόνια περίπου όταν την είδε για πρώτη φορά. Τότε όλα τα καμπανάκια της Γης χτύπησαν. Και το κατάλαβε ότι με Αυτή θα είχε μια σχέση. Το είδος της σχέσης ήταν το ζητούμενο. Δεν πέρασε και πολύς καιρός και έγιναν φίλοι. Κάθε μέρα μιλούσαν, κάθε μέρα ήταν μαζί. Αυτή ήταν κορίτσι τότε και δεν είχε και μεγάλες προσδοκίες, αφού και η οικογένεια ήταν καταπιεστική και το περιβάλλον συντηρητικό. Από την άλλη, Αυτός ήταν η ψυχή της παρέας. Τότε η παρέα ήταν μεγάλη...

Τα χρόνια πέρασαν. Άλλοτε πιο κοντά και άλλοτε πιο μακρυά ο ένας από τον άλλο, βρέθηκαν στην ίδια πόλη. Μια νέα αρχή και για τους δύο. Από χαρακτήρα και φοβούμενος τις αλλαγές, Αυτός δεν πήγε στα καινούρια. Παρέμεινε στην παρέα με την γνωστή αυτήν. Αντάλλασσαν συχνές επισκέψεις και μιλούσαν για πολλά πράγματα. Χωρίς καμία αμφιβολία, ταιριάζανε. Πολλά κοινά σημεία στη συμπεριφορά και στο χαρακτήρα. Σε εκείνη την αρχή τα πράγματα ξεκίνησαν οι αλλαγές. 

Αυτή ξέφυγε από το δυσμενές περιβάλλον και άνοιγε σιγά σιγά τα φτερά της. Τέλειωσε η ενδογενής πίεση και οι δρόμοι της ελευθερίας ανοίχτηκαν μπροστά της. Αυτός δεν είχε προβλήματα εγκλεισμού από τους ανθρώπους που ήταν γύρω του. Όμως κλείνονταν από μόνος του συχνά στον εαυτό του και δύσκολα ανοίγονταν σε κάποιον. Αυτή όμως ήξερε πολλά γι' Αυτόν. Η΄ξερε ακόμα και το πιο σημαντικό. Ότι από αρχής της γνωριμίας τους Αυτός αλλιώς τα ήθελε τα πράγματα. Δεν είχε κάνει βήματα προς εκείνη την κατεύθυνση γιατί έβλεπε και καταλάβαινε. Στη νέα αρχή όμως και η σχέση τους πήρα άλλη τροπή.

Μιλούσαν λιγότερο και έκαναν περισσότερο. Δεν ήταν πια φίλοι πραγματικοί. Ήταν by the way φίλοι. Αφού είχαν τόση πολύ οικειότητα μεταξύ τους, ήταν πια πολύ εύκολο να μοιραστούν και το κρεβάτι τους. Και η μια φορά, πρώτη φορά, ήταν αμήχανη. Η δεύτερη χωνεύτηκε ευκολότερα. Από την τρίτη και μετά ούτε βλέμμα.

Πέρασαν έτσι οκτώ ολόκληροι μήνες και Αυτός έκανε την υπέρβαση. Αποφάσισε να μιλήσει και να εκφράσει αυτό που νιώθει. Το είπε με μασημένα λόγια, λίγο από 'δω, λίγο από 'κει με στιγμές από αμήχανα γελάκια ενδιάμεσα. Πάντως το είπε. Και τότε εμφανίστηκε η χαρακτηριστική μικρή και ανεπαίσθητη ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια Αυτής. Ήταν μάλλον η ώρα της σκέψης και της περισυλλογής. Ζήστε όμως, διπλωματικά, χρόνο. Μετά από πολλές μέρες τον ξαναπήρε και ξαναβρεθήκανε. Σπίτι της. Η ατμόσφαιρά ήταν ασφυκτική και ο κόκκινος τοίχος του δωματίου της πραγματικά τον ζάλιζε. Χωρίς πολλά λόγια ξαναβρέθηκαν πάλι στην ίδια κατάσταση. Όλα τα ερωτήματα αναπάντητα. Δεν είχε δύναμη να της αντισταθεί γιατί πως να το κάνουμε. Την αγαπούσε. Έφυγε εκείνο το βράδυ μουδιασμένος από το σπίτι της. Αυτή είχε κανονίσει με τις φίλες της, και δεν μπορούσε να καθίσει έτσι κι αλλιώς. Αυτός δεν άντεχε άλλο, την ήθελε αλλά αυτή τον έσπρωχνε μακρυά. Η by the way σχέση τους εξακολούθησε να φυτοζωεί για καιρό ακόμα μέχρι που Αυτή έπιασε δουλειά. Βραδινή μάλιστα, σαν τη σχέση τους. Κοιμόταν τη μέρα και δούλευε τη νύχτα. Κάκος σύμβουλος η νύχτα και Αυτός το ήξερε πολύ καλά. 

Αυτή άλλαξε πολύ. Δεν ήταν πια αυτή που αγαπούσε. Ήταν άλλος άνθρωπος, άλλος χαρακτήρας. ήταν πια μια ξένη.

Κι Αυτός άλλαξε. Είπε στον εαυτό του, μια από εκείνες τις νύχτες αϋπνίας, ότι δεν θα ξανααντικρίσει εκείνη την ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια της. Ότι δεν θα τον ξαναεκμεταλλευτεί πια χωρίς να του λέει τι ακριβώς θέλει. Ήταν εκείνο το απόγεμα, που χτυπούσε επίμονα το τηλέφωνο και αυτός δεν το σήκωνε,  που η ζέστη πίστευε ότι θα λιώσει το τσιμέντο, που όλα γύριζαν μέσα στο κεφάλι του σαν σε ταινία με το θόρυβο της πόλης για μουσική υπόκρουση. Αποφάσισε ότι δεν θα της ξαναμιλήσει. Ποτέ.

Και χτυπούσε το τηλέφωνο κάθε μέρα για μια εβδομάδα ακόμα. Την επόμενη τον θυμήθηκε πάλι δυο, τρεις φορές. Τον άλλο μήνα το τηλέφωνο δεν ξαναχτύπησε πια. Αυτό μόνος, Αυτή μόνη αλλά by the way ειλικρίνεια...

Δίαιτα

  Σοφία, πρέπει να κάνεις δίαιτα. Μου λέει η μάνα μου. Και έχει δίκιο.

Όπου και να σταθώ, όπου και να κοιταχτώ, όπου και να με κοιτάξουν θα πουν ότι χρειάζομαι δίαιτα. Μα θα το πω κι εγώ... Την χρειάζομαι! Όχι γιατί υπάρχει θέμα αισθητικής αλλά γιατί υπάρχει θέμα ρατσισμού!

Έστω κοινωνικό σύνολο και έστω εγώ μέρος αυτού. Εντάξει δεν ακολουθώ τα πρότυπα. Ποτέ μου δεν τα ακολουθούσα ούτως ή άλλως. Κοιτάζω τη δουλεία μου και προσπαθώ να επιβιώσω. Πλειοψηφία! Ακολουθεί τυφλά τα πρότυπα. Προπαγάνδα του δυτικού "αναπτυγμένου" πολιτισμού! Θάνατος! Της προσωπικότητας, των συναισθημάτων, του πνεύματος, της φιλίας, της πατρίδας, φυσικός. Και μετά πάλι από εκεί που ξεκινήσαμε. Χώμα!

Πίσω στο κοινωνικό σύνολο. Καταλαβαίνω ότι διαφέρω. Διαφέρω όμως με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργώ δυσφορία και γενικευμένη αντιπάθεια. Γεγονός που δεν προκαλείται μόνο από τον τρόπο που διαφέρω, αλλά κυρίως από το γεγονός ότι διαφέρω. Είμαι αλλιώς δηλαδή. Πώς να το κάνουμε;

έστω επίπεδα ανθρώπινης σκέψεις που, είτε μας αρέσει το άκουσμα είτε όχι δεν σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο. Κάποιοι έχουν Χ ερεθίσματα, άλλοι έχουν Υ.

Έτσι άλλος απλά θα σε πει χοντρό. Θέλει να σε πειράξει! Θέλει να σε πονέσει, θέλει να σε κατεβάσει επίπεδο. Δεν εκτιμά το δικό σου επίπεδο που δεν τον λες ηλίθιο! Δεν το κάνεις γιατί δεν πιστεύεις ότι θα αλλάξει κάτι. Όντως δεν θα αλλάξει. Απόρριψη! Και από τις δύο πλευρές. Θλίψη και μιζέρια από τη μία. Φαινομενική ικανοποίηση από την άλλη, αλλά ταυτόχρονα εσωτερικό κενό.

Άλλος θα πει ότι δεν είσαι όπως θα έπρεπε. Και πως θα έπρεπε; Το λέει ο νόμος αυτό; Να το αναζητήσω στα περιοδικά μόδας ή στον ψυχαναλυτή μου; Και ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις πως θα έπρεπε να είμαι εγώ; Μπέρδεμα! Άρνηση! Διχασμός! Λίγοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που πραγματικά θα μου πουν την αλήθεια χωρίς πρόθεση να σε στενοχωρήσουν. Και μπορεί να τους αποπέμπω κι αυτούς. Λάθος!

Λάθη.... καθημερινά, μικρά, μεγάλα, ζωής, από απόγνωση, από απειρία, από αγάπη. Και μετά μετανιώνω καθετί που έκανα. Μία προς μία κοιτάω τις κινήσεις μου και αναπολώ τις στιγμές που είχα την ευκαιρία και δεν την άρπαξα.

Αλλά ρατσισμός! Δεν έχει όρια! Είμαστε για τα πάντα ρατσιστές! Είναι στη φύση μας μάλλον. Είναι γραμμένο στο γενετικό υλικό να μην αγκαλιάζουμε τη διαφορετικότητα και το οτιδήποτε αλλιώτικο να πεθαίνει.

Αλλά γιατί απορώ; Έτσι δεν γίνεται στη άγρια φύση; Όση αφήσαμε τέλος πάντων. Όσο ακολουθώ την ομάδα, όλα καλά. Όταν κάνω κάτι αλλιώς, παίρνω πόδι, μένω ε΄ξω από το σύνολο και πεθαίνω. Είτε ψυχικά αν είμαι άνθρωπος, είτε φυσικά αν είμαι οποιοδήποτε άλλο ζώο.
Ακούω τώρα το δείκτη των δευτερολέπτων και κοιτάω το ρολόι. Πέρασε η ώρα. Πάω γυμναστήριο μήπως και ποτέ μου ενταχθώ.

Κενές Μέρες

Κενές Μέρες

 Σήμερα είναι μία απ' αυτές. Άδεια μέρα, χωρίς σκοπό και χωρίς νόημα. Έχουν τα πάντα απεργίες. Δεν δουλεύει τίποτα δημόσιο και όλος ο κόσμος, στην Αθήνα τουλάχιστόν, καταρρέι. Μόνο τα αυτοκίνητα κυκλοφορούν και γεμίζουν την πόλη με καυσαέρια. Οι τυχεροί που έχουν μέσο θα πάνε στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο, στο σχολείο. Όλοι οι υπόλοιποι θα μιζεριάσουν στο σπίτι ή θα λιώσουν στον ποδαρόδρομο. Όυτε ταξί δεν έχει να πάρουν... (τι να το κάνεις και το ταξί που θα σε πάει ταξίδι σε όλη την Αθήνα για να γράψει το ταξίμετρο;;)

  Και να δεχθώ τις απεργίες, οι εργαζόμενοι ζήτανε καλύτερες συνθήκες εργασίας, περισσότερα χρήματα (που θα τα βρουν και οι άλλοι να τους τα δώσουν απορώ), και γενικότερα αλλαγές στο σύστημα. Κάποιοι όμως δεν θέλουν να απεργήσουν... Γιατί ίσως δεν πιστεύουν σ' αυτόν τον αγώνα. Αυτοί είναι υποχρεωμένοι να συμμορφωθούν στον αγώνα της μάζας λες και η γνώμη της μειοψηφίας δεν λαμβάνεται υποψην. Το γεγονός ότι διαφωνούν με αυτόν τον αγώνα δεν πρέπει να είναι κατακριταίο, αντιθέτως θα έπερπε να είναι σεβαστό. Όταν ο εργαζόμενος απεργει δεν αμοίβεται και πληρώνει το κόστος του αγώνα του θυσιάζοντας ακόμα και το ελάχιστο ημερομίσθιό του. Κάποιοι όμως δεν τους παίρνει καθόλου να το θυσιάσουν κι αυτό. Δεν έχουν για τα βασικά και ουσιαστικά δεν ζουν, επιβιώνουν...

  Θα φέρω παράδειγμα τους καθηγητές που είναι η μεγάλη πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων. Κάποιοι από αυτούς πήγανε σήμερα στο σχολείο που εργάζονται και δεν απεργούσαν γιατί το παιδί τους στο σπίτι πεινάει και δεν έχει να φάει, και βρήκαν το σχολείο τους σε κατάληψη. Μα πως είναι δυνατόν να θέλουν οι μαθητές των 13 χρονών να αγωνιστούν; Και ακόμη και αν έχουν το μυαλό να καταλάβουν περί τίνος αγώνα πρόκειται γιατί δεν δέχονται κι αυτοί να θύσιάσουν κάτι στο βωμό αυτού του αγώνα, που στην προκειμένη περίπτωση είναι η παρουσία τους στο μάθημα. Αλλά μάλλον είναι και αυτό υποκινούμενο από μία μάζα καθηγητών η οποία θέλει να απεργήσει , όχι τόσο για τον αγώνα, όσο για την βαρεμάρα που την διακατέχει και επειδή δεν θέλει να χάσει και το ημερομίσθιο, βάζει τους μαθητές που είναι κατα κύριο λόγο άβουλα ενεργούμενα να κάνουν κατάληψη οπότε να μην φανεί πουθενά η δική τους απουσιά.

  Έτσι όμως πληρώθηκαν για έργο που δεν παράχθηκε, και αυτό δεν γίνεται μία φορά μέσα στο χρόνο αλλά πολλές και σε πολλές υπησεσίες και πανεπιστήμια και σχολεία. Και αυτό συσσωρεύεται και οι μαθητές/ανθρωποι μένουν αμόρφωτοι, και βγαίνουν στην αγορά εργασίας και δεν μπορούν να ανταποκριθούν, και μένουν άνεργοι και να τα ποσοστά ανεργίας που εκτινάσσονται στα ύψη. Και να οι αγανακτισμένοι , και να οι πεινασμένοι, και να η μετανάστευση και να οι κοινωνικές εκπτώσεις, να τα κοινωνικά προβλήματα, αν ο εθνικός μας αποπροσανατολισμός και να η εθνική μας αποτυχία.

 Όλα αυτά μπορεί και να ξεκίνησαν από μια μέρα σαν κι αυτή. Μια κενή μερα. Αλλά τελικά μπορούμε να κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε; Πορεία και διαδήλωση ή δουλειά και αφοσίωση;

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ κα. Μ.

Ε-Ε-Έρχεται... Και ναι λοιπόν, είνα πλέον γεγονός. Η κα. Μ θα επισκευθεί μία τριτοκοσμική χώρα. Θα πάει στο Κάπου που, όπως λένε, ζει γιατί εκείνη δεν έχει γυρίσει ακόμα τον αντίχειρά της να δέιξει προς το καλογυαλισμένο πάτωμα με την πανάκριβη μοκέτα του γραφείου της. Να πεις ότι δεν ισχύει; Μάλλον έτσι θα είναι.

 Η κα. Μ. είναι ο σύγχρονος δικτάτορας. Αυτό ο δικτάτορας που συνάνθρωποί μας ενθρόνησαν για να  κυριαρχήσει στον γεωγραφικό σχηματισμό που λέγεται Ευρώπη, και διεκπεραιώνει τις υποχρεώσεις της εξαιρετικά, γι' αυτούς που την τοποθέτησαν. Κάνει τα πάντα βάσει σχεδίου. Όπως ο Χίτλερ είχε ένα μεγάλο χάρτη και έβαζε πινέζες στα κατεκτημένα - κατεχόμενα, έτσι κι αυτή. Και ο Χίτλερ με εκλογές βγήκε αλλά δεν τους είπε όλα του τα σχέδια, ούτε λογοδότησε και ποτέ σε κανέναν για τα αποτελέσματα. Η κα. Μ. υποτίθεται πως δίνει και κάπου το λογοριασμό, κάπου γίνεται μια σούμα τελος πάντων. Αλλό πάλι αν αυτή η σούμα γίνεται με γερμανικό κομπιουτεράκι Siemens.

 Άραγε, η κα. Μ. αντιμετωπίζει το Κάπου, αυτό στο οποίο έρχεται στις 9/10/12, όπως Αυτό αντιμετωπίζει την Σομαλία λόγου χάρη; Πιθανότατα ναι... ¨Ετσι κι αλλιώς ήμασταν από πάντα υποδεέστεροι. Ημάσταν η άρθρωση που απορροφούσε τους ανατολικούς κραδασμούς. Θα πάω λίγο μακρυά λέγοντας ότι αν δεν ήμασταν εδώ με φρόνημα και σθένος την ώρα που έπρεπε όλη η Ευρώπη θα ήταν μια μικρή Περσία. Και καλά οι Πέρσες και οι Αρχαίοι μας. Τι να πω για την Τουρκία. Αν και πάλι δεν γινόταν, εμπνευσμέη από εμας η επανάσταση, τότε οι προπαπούδες της κα. Μ. θα ήταν χανουμάκια στα χαρέμια της Ανατολής... Αλλά τι νόημα έχουν οι υποθετικοί λόγοι τώρα που η κα. Μ. κυβερνάει και όλα βαίνουν καλώς - γι' αυτήν-.

 Δεν μπορώ όμως να μην αναρωτηθώ, τι οδήγησε σε αυτή την κατάσταση. Τι μας έκανε να φοβόμαστε τόσο πολύ τον ερχομό της κα. Μ.; Ποια είναι δηλαδή; Η μεγάλη μαμά που γυρίζει στο σπίτι και βρίσκει τα σπασμένα της θυγατέρας; Και γιατί όλο μας μαλώνει και μας κάνει ντα-ντα. Άλλες μαμάδες, όταν οι κόρες κάνουν χοντράδες, τις διωχνουν από το σπίτι. Γιατι λοιπόν η κα. Μ. δεν μας πετάει εκτός της οικογενειακής Ευρώπης. Να βρούμε κι εμείς το δρόμο μας βρε αδερφέ... Κανείς δεν χάθηκε, και θα χαθούμε εμείς. Αντιθέτως, θα γλιτώσουμε και από την γκρίνια, αυτό το ακατάπαυστο μπίρι μπίρι των Μέσων, και θα βρούμε την ελευθερία μας. Κάθε αρχή και δύσκολη, αλλά "θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία".

 Διαφορετικά, μια και δυό και τρεις και όλες οι ζωές στη δουλεία, στην αναλευθερία, στο σκυμμένο καφάλι, στο "εντάξει μαμά...", στο όλα θα φτιάξουν. Δεν λέω φιλέ μου - κάτοικε του Κάπου που βλαστημάς, που θα έρθει η κα. Μ., όχι γιατί θα σε κάνει ντα-ντα αλλά γιατί θα σου κλείσουν το κέντρο για να περάσει η χάρη της, και πως θα πας στη δουλειά - να ελπίζεις. Αλλά να στρβώσεις και να το δείξεις και να επιχειρηματολογίσεις και μιας κι έρχεται να της πεις ευχαριστω για την βοήθειά της, να της δώσεις δώρο μια φέτα Ηπείρου, μιά πατάτα Νάξου, ένα κρόκο Κοζάνης, ένα κουτί χαλβά Φαρσάλων με ένα φιλάκι στο μάγουλο και να την στείλεις πίσω στην πατρίδα της.

 Μπορούμε να έχουμε σχέσεις καλής γειτονίας, χωρίς αυτές να είναι "Πέσε το χρήμα γιατί αλλιώς κάηκες!!!".

 Πώς όμως εγώ κι εσύ από το γραφείο μας θα το πούμε αυτό; Πώς θα το στηρίξουμε κι αυτό στο πολιτικό πυργάκι από τράπουλόχαρτα, που έχουν φτιάξει; Μόνο ένα "φου!" θέλει για να πέσει...

 

Ε-Ε-Έρχεται... Και ναι λοιπόν, είνα πλέον γεγονός. Η κα. Μέρκελ θα επισκευθεί μία τριτοκοσμική χώρα. Θα έρθει στην Ελλάδα που, όπως λένε, ζει γιατί εκείνη δεν έχει γυρίσει ακόμα τον αντίχειρά της να δέιξει προς το καλογυαλισμένο πάτωμα με την πανάκριβη μοκέτα του γραφείου της. Να πεις ότι δεν ισχύει; Μάλλον έτσι θα είναι.

Προεκλογική Περίοδος

Προεκλογική περίοδος

10 λόγοι που μας αρέσει κι άλλοι τόσοι που δεν την παλεύουμε...

Αθήνα Ιούνιος 2012. Όλοι ζούμε αυτόν τον αναβρασμό της προεκλογικής περιόδου (περίοδος=υστερία+νεύρα) για δεύτερη φορά και κοσμογονικά γεγονότα συμπληρώνονται στην ιστορία που γράφεται καθημερινά. Για κάποια χαιρόμαστε, άλλα μας κάνουν να θέλουμε να φύγουμε μακριά. Εδώ είναι 20 λόγοι που έχουν προέλθει από την εμπειρία της καθημερινότητας στο μεγάλο αυτό σχολείο που λέγεται: Η Αθήνα πριν τις εκλογές.

Γιατί μας αρέσει:

1. Λειτουγρούν οι συγκοινωνίες!! Απίστευτο κι όμως αληθινό. Ξαφνικά βλέπεις τακτικά δρομολόγια λεωφορείων και τρόλεϊ, που υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες θα αργούσαν ώρες και ώρες.
2. Υπάρχει αστυνόμευση. Νιώθεις μια υποτυπώδη "ασφάλεια". Βλέπεις ότι αν συμβεί κάτι κάποιος θα σε σώσει.
3. Υπάρχουν χαμογελαστοί άνθρωποι στο δρόμο γεμάτοι με ελπίδες για το μέλλον που θα σου πουν καλημέρα. (Για να σου δώσουν φυλλάδιο κόμματος βέβαια, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα αγάπης προς τον συνάνθρωπο και αν το υιοθετούσαμε και για τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου θα ήταν υπέροχα.)
4.  Ξαφνικά γεμίζει η πόλη με δωρεάν εφημερίδες που γράφουν μέσα πολιτικές απόψεις και νέα συνθήματα γεγονός που μας κάνει περήφανους αφού μπορούμε να γεμίσουμε εποικοδομητικά τον νεκρό χρόνο στο λεωφορείο, στο μετρό ή στο μπάνιο. (Συμβουλή προερχόμενη από προσωπική εμπειρία: μην διαβάζεται στο δρόμο γιατί κουτουλάτε σε κολώνες και σας πατάνε αμάξια, μηχανές και λεωφορεία κι αν ζήσετε σας βρίζουν κι από πάνω!)
5. Είναι η ώρα να συσφίξουμε τις σχέσεις μας με τους γείτονες, αφού όλοι μιλούν για το ίδιο θέμα ας συμμετέχουμε κι εμείς με την δική μας άποψη, δημιουργώντας, στην γειτονιά του ο καθένας, μια ευχάριστη ατμόσφαιρα γόνιμης συζήτησης και προβληματισμού.
6. Γίνονται και σοβαρές συζητήσεις στην τηλεόραση (παραβλέποντας τα έκτροπα από κάθε πλευρά) που δίνουν το έναυσμα γα ενδοσκόπηση και αναζήτηση του σωστού και του δικαίου.
7. Έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε και το διαφορετικό, που ίσως να μην το είχαμε ξανακούσει. Να βγάλουμε τις παρωπίδες και τις ωτοασπίδες και να γίνουμε για μια φορά διαλλακτικοί ακούγοντας την γνώμη του άλλου χωρίς να πεταγόμαστε κάθε τόσο... (Πετάγοντας ταυτόχρονα και την μπαρούφα μας.)
8. Μας δίνεται η ευκαιρία οι επιλογές μας να γράψουν ιστορία και να αλλάξουμε τον κόσμο μας και την καθημερινότητά μας. (Το εκμεταλλευόμαστε όμως όπως πρέπει;)
9. Είναι η ώρα της αισιοδοξίας παρόλο που πολλοί δεν το βλέπουν. Η μαγκιά είναι στο απόλυτο σκοτάδι να βλέπουμε και το ελάχιστο φως, να εντοπίζουμε από που προέρχεται και να το ακολουθούμε. 
10. Τώρα είναι η στιγμή που παύουμε να εθελοτυφλούμε στα πραγματικά προβλήματα, η στιγμή που κοιτάμε τη ζωή στα μάτια (που μας χαμογελάει χαιρέκακα...) και της χαμογελάμε κι εμείς, αφού τώρα είναι η στιγμή να πάρουμε την οριστική απόφαση που θα μας πάει ένα βήμα πιο μπροστά.

Γιατί δεν μας αρέσει:

1. Υπάρχει μιά ανεξήγητη εμπιστοσύνη στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τα οποία είναι εκτελεστικά όργανα με συγκεκριμένες πολιτικές κατευθύνσεις και τα οποία ταυτόχρονα δίνουν το χώρο για όλα αυτά τα θλιβερά επικοινωνιακά σόου.
2. Η κατάσταση πολλές φορές εκτρέπεται και η κάθε πλευρά προβαίνει σε βιαιότητες ενώ παράλληλα χωρίς λόγω αγγίζονται τα άκρα και ξεπερνιούνται τα όρια.
3. Φανερώνεται το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο του Ελληνικού Λαού που δεν καταλαβαίνει ότι πέφτει θύμα στεγνής προπαγάνδας, η οποία είναι πλήρως κατευθυνόμενη από τους σκηνοθέτες αυτής της τραγωδίας.
4. Καταλαβαίνουμε ότι στην πραγματικότητα κυβερνιόμαστε από πολιτικάντηδες, δημαγωγούς και άβουλα ενεργούμενα τα οποία με την πρώτη ευκαιρία θα μετατρέψουν το πολίτευμα της χώρας σε τυραννία ή χούντα και θα συμπεριφέρονται σαν τάγματα κατοχής.
5. Διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση, ελευθερία έκφρασης των απόψεων και γενικώς ελευθερία αφού η λέξη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ έχει γίνει το γλυκό συννεφάκι που πουλούσε για χρόνια αλλά διαλύθηκε και προσγειωθήκαμε (απότομα θα έλεγα) στη σκληρή πραγματικότητα.
6. Απογοητευόμαστε από το γεγονός ότι η αρχικαπιταλιστές, τα μεγάλα κεφάλαια και αυτόι που πίνουν το αίμα του απλού καθημερινου ανθρώπου με το μπουρί της σόμπας (όχι ότι χρειάστηκε να έχουν σόμπα στο σπίτι τους ποτέ... έρρεε άφθονο το πετρέλαιο στα καλοριφέρ τους!) έγιναν ξαφνικά αριστεροί με νεοφιλελεύθερη πολιτική άποψη η οποία σαφώς συμπεριλαμβάνει και το δικό μας μέλλον.
7. Βλέπουμε και φασίστες - εθνικιστές - πολεμιστές αλλά και μεγαλόστομους αυριάνους κυβερνήτες που ενδιαφέρονται (βασικά) για το μικροκομματικό τους συμφέρον και όχι το εθνικό συμφέρον της χώρας.
8. Κατανοούμε το δουλοπάροικο χαρακτήρα που έχουμε ως χώρα από τους αρχαίους χρόνους (ξεχνώντας βέβαια τους πάλαι ποτέ φιλοσόφους και επιστήμονες της πραγματικής Αρχαίας Ελλάδας και όχι το μπάσταρδο περσικοτουρκιό κράμμα που είμαστε τώρα με ξεχασμένο παρελθόν και ανύπαρκτο μέλλον) και ότι τώρα δεν είμαστε τίποτα άλλο εκτός από ένα, κατά δήλωση, "θλιβερό προτεκτοράτο" της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης.
9. Καλούμαστε να διαλέξουμε στο μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. (Αλλά ποτέ δεν ρώτησε κανένας τον ποιητή της παροιμίας αυτης πώς έφτασε τελικά σε μέρος της γης με τους παραπάνω γεωμορφολογικούς σχηματισμούς. Όχι να μας πει δηλαδή πως πήγε για να φύγουμε γυρίζοντας από τον ίδιο δρόμο.)
10. "Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία."                                                                                                                   Ισοκράτης (436 π.Χ-338 π.Χ. )

Αλλά να μην απογοητευόμαστε γιατί πάντα υπάρχει, μια ελπίδα που περιμένει υπομονετικά να την βρούμε, μια φωτιά που περιμένει να την ανάψουμε, μια καινούρια μέρα που περιμένει να την αντικρίσουμε, μια Ανάσταση που δεν θα γίνει το Πάσχα, μια Ελλάδα με πρόσωπο που ποτέ δεν γνωρίσαμε...

Διακοπές

Να λοιπόν που έφτασαν και οι διακοπές των Χριστουγέννων, για φοιτητές, μαθητές και καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπάιδευσης. Κάθομαι λοιπόν κι εγώ στο σπίτι και δεν έχω τι να κάνω. (έχεις διάβασμα αλλά μπααααα...) Οπότε αποφάσισα να πάω να βοηθήσω τον πατέρα μου στην επιχείρηση. Κάνω τα πάντα, δουλεύοντας κανονικό ωκτάωρο και για τρείς μέρες θα πάρω ούτε 100€. Αλλα θα φύγω γιατί πρέπει να διαβάσω μηπως τυχόν μια μέρα πάρω πτυχίο, για να έχω την δυνατότητα να παίρνω κάτι παραπάνω από 550€ το μήνα για να ζω αξιοπρεπώς. Αλλά για τον εαυτό μου έχω άλλα όνειρα. Θέλω να γίνω ηθοποιός (καλά είσαι στόκος; Πώς θα γίνεις ηθοποιός;) και μάλιστα να μετακομίσω μόνιμα στην Νέα Υόρκη. (το πολύ Sex and the City ευθύνεται γι' αυτή σου την κατάσταση) Αν όμως τελικά δεν καταφέρω να γίνω ηθοποιός θέλω να ασχοληθώ με τις δημόσιες σχέσεις και την προώθηση προϊόντων επάγγελμα το οποίο μου ταιριάζει απόλυτα πιστεύω.
Όμως (εδώ έρχεται το όμως) εγώ σπουδάζω στη Γεωπονική (ναι και δεν σου πέφτει και άσχημα) και αυτά είναι άσχετα με το πτυχίο που θα πάρω (αν και εφοσον και όταν διαβάσεις αλλιώς δεν σου λέω τι θα πάρεις).  Πιστέυω, λοιπόν, ότι παράλληλα με την σχολή μπορώ να κάνω κάποια μαθήματα από ιδιωτικό φορέα για να εισαχθώ στην επιστήμη, πλέον, του marketing. Ποιός όμως θα πληρώνει αυτό το φορέα που δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για σάλιο;
Αναρωτιέμαι γιατί από την αρχή δεν ήθελα να ασχοληθώ μ' αυτό και μπήκα στη γεωπονική. Καταλήγω στο ότι αυτή ήταν μία απόφοση την οποία δεν μου επέβαλε η οικογένεια και ο κοινωνικός περίγυρος άμεσα, αλλά εντελώς έμμεσα. Πότε δεν μου είπαν: "Μπες εκεί παιδάκι μου." αλλά με τα χρόνια μου πέρασαν την δική τους επιθυμία τόσο αριστοτεχνικά ώστε να νομίζω ότι είναι δική μου. Δεν το κάνουν από κακό. Αντιθέτως, από την αγάπη τουε θέλουν να σπουδάσω για να μην την βγάζω όλη μου τη ζωή με τρείς κι εξήντα. Αλλά σήμερα αναρωτήθηκα αν αξίζει τελικά να κάνεις κάτι για να βγάζεις χρήματα ή είναι καλύτερα να βγαζεις λιγότερα και να κάνεις κάτι που αγαπάς και που σου πάει;
Για μένα ισχύει το δεύτερο. Δεν παρατάω τη σχολή για κανένα λόγο γιατί αφού μπήκα στο χορό πρέπει να χορέψω. Σιγά σιγά όμως θα μαζεύω χρήματα για να μπορέσω μια μέρα να γραφτώ σε σεμινάρια να κάνω μια εισαγωγή στο marketing και τις δημόσιες σχέσεις και μετά όταν με το καλό τελειώσω (χαχαχαχα) δεν θα τρώω προκειμένου να μπορέσω να μετακομίσω στην Νέα Υόρκη και να ζήσω εκεί.... (μου κάνεις εντύπωση! τι αποφασιστικότητα είναι αυτή;)