Κενές Μέρες

Κενές Μέρες

 Σήμερα είναι μία απ' αυτές. Άδεια μέρα, χωρίς σκοπό και χωρίς νόημα. Έχουν τα πάντα απεργίες. Δεν δουλεύει τίποτα δημόσιο και όλος ο κόσμος, στην Αθήνα τουλάχιστόν, καταρρέι. Μόνο τα αυτοκίνητα κυκλοφορούν και γεμίζουν την πόλη με καυσαέρια. Οι τυχεροί που έχουν μέσο θα πάνε στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο, στο σχολείο. Όλοι οι υπόλοιποι θα μιζεριάσουν στο σπίτι ή θα λιώσουν στον ποδαρόδρομο. Όυτε ταξί δεν έχει να πάρουν... (τι να το κάνεις και το ταξί που θα σε πάει ταξίδι σε όλη την Αθήνα για να γράψει το ταξίμετρο;;)

  Και να δεχθώ τις απεργίες, οι εργαζόμενοι ζήτανε καλύτερες συνθήκες εργασίας, περισσότερα χρήματα (που θα τα βρουν και οι άλλοι να τους τα δώσουν απορώ), και γενικότερα αλλαγές στο σύστημα. Κάποιοι όμως δεν θέλουν να απεργήσουν... Γιατί ίσως δεν πιστεύουν σ' αυτόν τον αγώνα. Αυτοί είναι υποχρεωμένοι να συμμορφωθούν στον αγώνα της μάζας λες και η γνώμη της μειοψηφίας δεν λαμβάνεται υποψην. Το γεγονός ότι διαφωνούν με αυτόν τον αγώνα δεν πρέπει να είναι κατακριταίο, αντιθέτως θα έπερπε να είναι σεβαστό. Όταν ο εργαζόμενος απεργει δεν αμοίβεται και πληρώνει το κόστος του αγώνα του θυσιάζοντας ακόμα και το ελάχιστο ημερομίσθιό του. Κάποιοι όμως δεν τους παίρνει καθόλου να το θυσιάσουν κι αυτό. Δεν έχουν για τα βασικά και ουσιαστικά δεν ζουν, επιβιώνουν...

  Θα φέρω παράδειγμα τους καθηγητές που είναι η μεγάλη πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων. Κάποιοι από αυτούς πήγανε σήμερα στο σχολείο που εργάζονται και δεν απεργούσαν γιατί το παιδί τους στο σπίτι πεινάει και δεν έχει να φάει, και βρήκαν το σχολείο τους σε κατάληψη. Μα πως είναι δυνατόν να θέλουν οι μαθητές των 13 χρονών να αγωνιστούν; Και ακόμη και αν έχουν το μυαλό να καταλάβουν περί τίνος αγώνα πρόκειται γιατί δεν δέχονται κι αυτοί να θύσιάσουν κάτι στο βωμό αυτού του αγώνα, που στην προκειμένη περίπτωση είναι η παρουσία τους στο μάθημα. Αλλά μάλλον είναι και αυτό υποκινούμενο από μία μάζα καθηγητών η οποία θέλει να απεργήσει , όχι τόσο για τον αγώνα, όσο για την βαρεμάρα που την διακατέχει και επειδή δεν θέλει να χάσει και το ημερομίσθιο, βάζει τους μαθητές που είναι κατα κύριο λόγο άβουλα ενεργούμενα να κάνουν κατάληψη οπότε να μην φανεί πουθενά η δική τους απουσιά.

  Έτσι όμως πληρώθηκαν για έργο που δεν παράχθηκε, και αυτό δεν γίνεται μία φορά μέσα στο χρόνο αλλά πολλές και σε πολλές υπησεσίες και πανεπιστήμια και σχολεία. Και αυτό συσσωρεύεται και οι μαθητές/ανθρωποι μένουν αμόρφωτοι, και βγαίνουν στην αγορά εργασίας και δεν μπορούν να ανταποκριθούν, και μένουν άνεργοι και να τα ποσοστά ανεργίας που εκτινάσσονται στα ύψη. Και να οι αγανακτισμένοι , και να οι πεινασμένοι, και να η μετανάστευση και να οι κοινωνικές εκπτώσεις, να τα κοινωνικά προβλήματα, αν ο εθνικός μας αποπροσανατολισμός και να η εθνική μας αποτυχία.

 Όλα αυτά μπορεί και να ξεκίνησαν από μια μέρα σαν κι αυτή. Μια κενή μερα. Αλλά τελικά μπορούμε να κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε; Πορεία και διαδήλωση ή δουλειά και αφοσίωση;