By the way (Part I)
Ήταν απόγευμα και χτύπησε το τηλέφωνο. Αυτός αποφασίζει να μην το σηκώσει. Όλη την ημέρα είχε νεύρα. Αυτή του έλειπε τώρα... Δεν πέρασαν είκοσι λεπτά και ξαναχτυπάει το κινητό αυτή τη φορά. Στο δωμάτιο επικρατούσε τόση ησυχία που αντιλάλησε το χτύπημα σαν να βρίσκονταν στο πιο βαθύ φαράγγι. Ίσως και να ήταν κάπου εκεί... Σίγουρα Αυτή ήταν. Τον έψαχνε από προχτές και ήξερε τι ζητούσε. Αλλά Αυτός χαμένος στην καθημερινότητα δεν είχε χρόνο για τη φίλη του. Την πραγματική του φίλη, που τόσα και άλλα τόσα έχουν μοιραστεί.
Ήταν πριν πέντε χρόνια περίπου όταν την είδε για πρώτη φορά. Τότε όλα τα καμπανάκια της Γης χτύπησαν. Και το κατάλαβε ότι με Αυτή θα είχε μια σχέση. Το είδος της σχέσης ήταν το ζητούμενο. Δεν πέρασε και πολύς καιρός και έγιναν φίλοι. Κάθε μέρα μιλούσαν, κάθε μέρα ήταν μαζί. Αυτή ήταν κορίτσι τότε και δεν είχε και μεγάλες προσδοκίες, αφού και η οικογένεια ήταν καταπιεστική και το περιβάλλον συντηρητικό. Από την άλλη, Αυτός ήταν η ψυχή της παρέας. Τότε η παρέα ήταν μεγάλη...
Τα χρόνια πέρασαν. Άλλοτε πιο κοντά και άλλοτε πιο μακρυά ο ένας από τον άλλο, βρέθηκαν στην ίδια πόλη. Μια νέα αρχή και για τους δύο. Από χαρακτήρα και φοβούμενος τις αλλαγές, Αυτός δεν πήγε στα καινούρια. Παρέμεινε στην παρέα με την γνωστή αυτήν. Αντάλλασσαν συχνές επισκέψεις και μιλούσαν για πολλά πράγματα. Χωρίς καμία αμφιβολία, ταιριάζανε. Πολλά κοινά σημεία στη συμπεριφορά και στο χαρακτήρα. Σε εκείνη την αρχή τα πράγματα ξεκίνησαν οι αλλαγές.
Αυτή ξέφυγε από το δυσμενές περιβάλλον και άνοιγε σιγά σιγά τα φτερά της. Τέλειωσε η ενδογενής πίεση και οι δρόμοι της ελευθερίας ανοίχτηκαν μπροστά της. Αυτός δεν είχε προβλήματα εγκλεισμού από τους ανθρώπους που ήταν γύρω του. Όμως κλείνονταν από μόνος του συχνά στον εαυτό του και δύσκολα ανοίγονταν σε κάποιον. Αυτή όμως ήξερε πολλά γι' Αυτόν. Η΄ξερε ακόμα και το πιο σημαντικό. Ότι από αρχής της γνωριμίας τους Αυτός αλλιώς τα ήθελε τα πράγματα. Δεν είχε κάνει βήματα προς εκείνη την κατεύθυνση γιατί έβλεπε και καταλάβαινε. Στη νέα αρχή όμως και η σχέση τους πήρα άλλη τροπή.
Μιλούσαν λιγότερο και έκαναν περισσότερο. Δεν ήταν πια φίλοι πραγματικοί. Ήταν by the way φίλοι. Αφού είχαν τόση πολύ οικειότητα μεταξύ τους, ήταν πια πολύ εύκολο να μοιραστούν και το κρεβάτι τους. Και η μια φορά, πρώτη φορά, ήταν αμήχανη. Η δεύτερη χωνεύτηκε ευκολότερα. Από την τρίτη και μετά ούτε βλέμμα.
Πέρασαν έτσι οκτώ ολόκληροι μήνες και Αυτός έκανε την υπέρβαση. Αποφάσισε να μιλήσει και να εκφράσει αυτό που νιώθει. Το είπε με μασημένα λόγια, λίγο από 'δω, λίγο από 'κει με στιγμές από αμήχανα γελάκια ενδιάμεσα. Πάντως το είπε. Και τότε εμφανίστηκε η χαρακτηριστική μικρή και ανεπαίσθητη ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια Αυτής. Ήταν μάλλον η ώρα της σκέψης και της περισυλλογής. Ζήστε όμως, διπλωματικά, χρόνο. Μετά από πολλές μέρες τον ξαναπήρε και ξαναβρεθήκανε. Σπίτι της. Η ατμόσφαιρά ήταν ασφυκτική και ο κόκκινος τοίχος του δωματίου της πραγματικά τον ζάλιζε. Χωρίς πολλά λόγια ξαναβρέθηκαν πάλι στην ίδια κατάσταση. Όλα τα ερωτήματα αναπάντητα. Δεν είχε δύναμη να της αντισταθεί γιατί πως να το κάνουμε. Την αγαπούσε. Έφυγε εκείνο το βράδυ μουδιασμένος από το σπίτι της. Αυτή είχε κανονίσει με τις φίλες της, και δεν μπορούσε να καθίσει έτσι κι αλλιώς. Αυτός δεν άντεχε άλλο, την ήθελε αλλά αυτή τον έσπρωχνε μακρυά. Η by the way σχέση τους εξακολούθησε να φυτοζωεί για καιρό ακόμα μέχρι που Αυτή έπιασε δουλειά. Βραδινή μάλιστα, σαν τη σχέση τους. Κοιμόταν τη μέρα και δούλευε τη νύχτα. Κάκος σύμβουλος η νύχτα και Αυτός το ήξερε πολύ καλά.
Αυτή άλλαξε πολύ. Δεν ήταν πια αυτή που αγαπούσε. Ήταν άλλος άνθρωπος, άλλος χαρακτήρας. ήταν πια μια ξένη.
Κι Αυτός άλλαξε. Είπε στον εαυτό του, μια από εκείνες τις νύχτες αϋπνίας, ότι δεν θα ξανααντικρίσει εκείνη την ρυτίδα ανάμεσα στα φρύδια της. Ότι δεν θα τον ξαναεκμεταλλευτεί πια χωρίς να του λέει τι ακριβώς θέλει. Ήταν εκείνο το απόγεμα, που χτυπούσε επίμονα το τηλέφωνο και αυτός δεν το σήκωνε, που η ζέστη πίστευε ότι θα λιώσει το τσιμέντο, που όλα γύριζαν μέσα στο κεφάλι του σαν σε ταινία με το θόρυβο της πόλης για μουσική υπόκρουση. Αποφάσισε ότι δεν θα της ξαναμιλήσει. Ποτέ.
Και χτυπούσε το τηλέφωνο κάθε μέρα για μια εβδομάδα ακόμα. Την επόμενη τον θυμήθηκε πάλι δυο, τρεις φορές. Τον άλλο μήνα το τηλέφωνο δεν ξαναχτύπησε πια. Αυτό μόνος, Αυτή μόνη αλλά by the way ειλικρίνεια...
